Pazartesi günü ofise gittim. Tıpkı Oğuzhan’ı işten çıkardığım setupta; bazı insanlar ve ben aynı odada. İşten çıkarıldım. Ağlayanlar oldu. Kendi yöneticim çok kötüydü. Ben bayet sakin karşıladım. Hepsini teskin etmeye çalıştım. Hep gülümsedim.Teşekkür ettim. Özür diledim. Hepsine sarıldım.

Ekibime veda etmek için bir toplantı yapma şansım olmadı. Telefonumu aldılar. Yedek telefon verdiler, sonra yedek telefon almaktan vazgeçtim, çünkü onu da geri vermem gerekecekti. Arabamı ve evdeki Ipad, şirket monitörü vs. alabilmek için yanıma bir adam verdiler. Arabamla önce AVM’ye uğradık. Bir telefon aldım. Telefon alırken kadın “bir sms kodu gelecek” dedi. Telefonum yok dedim. Telefonu aldım. Telefonu almak için adamı arabada beklettiğim için ondan özür diledim. Adam yol boyu çok gergindi, onu sakinleştirmeye çalıştım. Şakalar yaptım, gökkuşağı vardı; "Aaaa abi gökkuşağına baksana, 2 tane ard arda dizilmişler. Hiç böylesini görmemiştim" dedim. Şaşırdı.

Adamla eve geldik. Arabadan kedi mamalarını, iç dış parazitleri, kalan köpek mamalarını, her şeyi boşalttım. Eve çıktım. Evdeki monitörleri, ipadi, şarj aletlerini topladım. Onları toplarken her zamanki gibi kedilerim merak ettiler. Kutuları, monitörleri kokladılar. Her şeyi indirdim. Bir çok şeyi arabada bırakmak istedim, almak istemedim. Adam ısrarla her şeyi topladı. "Olur mu öyle şey, bunlar senin." dedi. Zorla verdi. Mecbur aldım. Giderken beni teselli etmeye çalıştı. Daha çok ben onu teselli etmeye çalıştım; "Olur böyle şeyler, iyiyim abi" dedim.

Henüz yeni telefonuma sim kartı vs. takamadan whatsapp gruplarından çıkarıldım. Kendim çıkacaktım ama bu şansı bulamadım. Neyse ki kendi ekiplerime birer mesaj yazabildim. Zişan’ın olduğu gruptan çıktım. Herkes cevap verecek, Zişan cevap veremeyeceği için köşeye sıkışmış hissedecek diye 3 kişiden cevap geldikten sonra çıktım. Diğerinden çıkmadım. Herkes çok güzel mesajlar attı. Ekibimden ağlayarak beni arayanlar oldu. Ben de ağladım.

Garip bir şekilde; hayatımda kendimle en gurur duyduğum günlerden biriydi.

Benden yanlış bir şey yapmamı istediler, yapmadım.
Kendime ihanet etmemi istediler.
Etmedim.

Sonuçları ne olursa olsun ben hep en doğrusunu yaptım.

Ben kendime ihanet etmedim.

Şimdi Temmuz ayını hatırlıyorum; nerede olduğumu. Şimdi olduğum yere, masanın hangi tarafında olduğuma bakıyorum. İçim burkulmuyor değil, ama bir yandan da gülümsüyorum. Bir insana yapılabilecek en ağır sistematik aşağılanma, yok sayılma, kullanılma, atılma, suistimal ve istismar edilme serisinden nasıl çıktığıma bakıp gülümsüyorum. Tüm bu adaletsizliğe ve tüm bu kötülüğe artık gülümsüyorum. Çünkü Temmuz ayında ne kadar güçlüysem, kendimin ne kadar zirvesindeysem şimdi de -dışarıdan tam tersi görünse de- en az o kadar güçlüyüm, kendimdeyim ve  bir bütünüm.

Ben bugün, her şey bittiğinde, işte bu halimdeydim.

Ve şüphesiz ki bu metinde sözü edilen bu adam; bu koşullarda bu duruşu gösteren bu adam hasta, kırılgan, zayıf biri değildi.

Bu adam bendim.

Ben Kemal.